Neubau der Gastwirtschaft
dä ganz Verlaaf vun hie däm Bou lo saan:
Der wißt doch sicher alle gar,
dat Karbachs alt Hous kent vun der scheenste war.
It war wie all die alte Häiser sin.
U’e am Dach do ränt it rin.
Unne päift de Wind dorich in alle Ecke.
Im Winder is en Kält, dat die Hunn drin fregge.
Die Deere gehen nit uff un zu,
Do ka’mer ziehe als wie en Kuh.
De Karbach hat aach Ängst im säi Monede,
se gäng’de ihm schließlich noch mo fleede.
Drim hot er im letzte Friehjohr no un no
die alt Barrack ganz imgezoh .
De Boorem war noch knochehart gefror,
do is hie schun gemorikst wor.
Fast jede Daach hon 15 - 20 Mann
mit Schipp un Hau lo hie gestann.
Die reinste Stänkoul war lo hie;
it is geschoß wor wie noch nie.
Die määsde Bruchstään for datt Hous,
die kame hie ous däm Keller rous.
Un trotzdäm hot de Karbach doch sogar
iewer dousend Waan vull Dreck noch fortgefahr.
Besieht sich jerer lo dä Keller aan,
dann brouch mer wäirer suß kä Word se saan.
De Karbach kann säiner Verwandte un der Beller Läit
in säiner ganse Läwenszäit
niemols meh wierer duhn,
wat die geschafft hon, mäi liewer Suhn!
Die hon sich redlich hie gequält.
Dat muß ich saan, it hot awer aach an nix gefählt.
Morjens so im halwer zähn
horr’et en kräftig Friehstick gähn.
Wat honn mehr lo hie uusem Weert
de Schinke un die Worscht poleert.
Dat Anna hot Schissele uff die Disch rinbraacht!
Äich gläb, dat hot mit Schregge an die Hang gedaacht.
En Bouerebrot vun 5 Punn
war in äänem Moment verschwunn.
Zum Glick war it nit vun all zu langer Douer,
sunst hat die Mählbank aach noch hoordich Trouer.
Dä aarem Goul drouß in däm Stall,
hot dies Johr allerhand aach ousgehall.
Vun morjens frieh bis owens spät
dä aarem Kerl im Kummet geht.
Dann immer noch mit der Geischel hinne rin,
äich hät aach liewer wulle däm Karbach säi Gebätbuch sin.
Dat Hous, dat war jo ousgeschrieb,
do is en Mäster Sieger blieb,
er wohnt in uuser Noberstadt,
do wo de Guggug säine Wohnsitz hot.
Dä hat die Ehr mit säine Geselle,
die Villa so lo hien se stelle.
Un it is em weergelich gut gerot,
dem Herrn Peter Ley aus Spesenroth.
Jere Daach schafft de Karbach Material herbäi
for so en Kaste vun’m Gebäi,
wo hunnertdousend Stän draan gehen
muuß manche Waan als uff de Bahnhof gehen.
Awer Äiseträ’er kame dann lo hien,
so hat ganz Bell noch näist gesiehn.
Dräißig Zentner hot dä ään gewoh,
hie u’e in däm Saal, besieht se ouch mo !
Die Kerl vun Hand lo nuff se traan,
der liewe Läit, äich kann ouch saan!
Wie en alter Mann is mer in die Knie gesackt,
die Undier hot mer koum gepackt.
Mit aller Gewalt un letzter Kraft,
were die dann doch nuff geschafft.
Dä Ley kunn „Halleluja“ singe,
drim lißt er aach en Liter Branndewäin springe.
Die Mäiere harre dann ehr Zarich hordich so wäit;
do kame dann die Zimmerläit.
Bäi däne is dat en ganz anner Sach,
die hon ehr Hulz serächt gemach
un kame morjens dann hie aan
bis owens war et Hous ganz uffgeschlaan.
Die Kerl, die hon de Bo’e rous!
Gemänerhand bäi jerem Hous,
kimmt so en Fäier hinnenoh -
dat war aach bäi em Karbach so.
Naachts war et ungefähr im halwer dräi
die Kermes war do ganz vorbäi.
Wer vun der Zimmerläit un Mäiere noch in Ordnung war,
dä is die selwe Naacht noch hemgefahr.
Awer die trouernde Hinnerbliewene hon do
Notquardeer im Stall bezoh.
Dä große Voordel harre die,
se ware morjens gläich an der Boustell hie.
Die Zimmerläit ware kaum noch fort,
gläich kam schun wierer en anner Sort:
Im dat Hous ganz runderim,
do mache die en Känel drim.
Fast jere Daach sin frische Berufe lo ;
die Leiedegger kame dann noch angezoh .
Dä große Dach, dä hon lo hie
dräi Mann gemach in Companie.
Als nächste kame endlich dann,
die Schräiner an mit alle Mann
un hon de Fußboorem ringenält
un wat sunst noch dorim alles fählt:
die Deere, Lamberie un sunst noch Sache;
it hot grad gang wie’t Katzemache.
In der letzte 14 Daa war Hochbetrieb,
bäi äner Sort is it nit meh blieb.
Äich kam öfdersch als mo hie hien
un hon dat Geschäft mit aangesiehn.
An änem Daach zu gläicher Zäit
sin siewe Sorte Handwerksläit
in däm Hous’erim gerannt;
der kinnt it gläwe, it war allerhand !
Ganz zum Schluß do kame noch
zwei Fraaläit aach hie ringekroch.
Sie genn sich ous for Schneiderinne,
it ware so zwei ganze dinne.
Die duhn die Fiestere ousstaffeere,
no däm nouste More, wie se heere.
Gister is dä Karbach dann hie ingezo -
mit ganz noue Meewel, sieht der jo !
Dat is en selte Fest bäi’m alte Weert,
wo uus hout hie sesamme fehrt.
Zum eerschde Mo spielt die Musik lo ,
die eerschde Flasche hout hie uffgezo ,
un wäirer weerd hout noch
it eerscht Faß Bier aangestoch.
Wäil mer dann hie bäinanner sin,
so loßt uus gläich vun vore rin
mit däm Wunsch: Dat wäirer fort sull blühe un gedeihe,
däm Karbachs Fritz säi Hous un Saal in Weihe. Karbach: Hie heer mäich mo aan,
der will äich aach noch ebbes saan:
Hall dou däi Gäst recht hübsch in Ehre
wo bäi dich kumme un Geld verzehre.
An Getränke fehr nor prima Sache,
awer duh dä Feldwäwel nit zu aarich mache!
Un kehre Läit mo bäi der in,
die vun Hunger ganz marore sin,
dann alter Fräind streng dich mo aan,
un oordelich uff de Disch getraan:
En Strengel Worscht vun armeslanger Giet,
fast jerer geer im Deller sieht.
En guure Schobbe noch debäi gefillt,
dat is it best Reklameschild.
Ich wär awäi jo fast so wäit -
halt, noch ent: Bäi’m Keller grawe hon’ere prophezeit:
Wenn Karbachs in dat nou Hous inziehe,
dann derense noch mo ebbes Junges krie’e.
Eichentlich wär dat ganz scheen, '
wenn dat dät in Erfüllung gehn.
Do driewer wulle meer uus kä Gedan’ge mache,
so wat sin jo ouerer Sache! Zum Schluß winsch ich ouch, der Karbachs Läit,
dat deer noch recht lang hie bäinanner säid!
Vun der Gäst wulle meer uus Glas erhewe,
in der Hoffnung: Dat der im noue Hous kinnt läwe
in bester Gesundhät immerdar!
Dat winsche meer ouch allegar. OTTO BOOS III, (1932)