Die Maij

Genowend all der Beller Läid
Wenn deer so zahlräich hie her kumm säid
will äich ouch mo verziehle,
wie meer uus in Louxe so mollich fiehle.
Drum häst aach die Iewerschrift vun mäiner Litanei:
„Läwe un Träiwe in Louxe Maij!“
Wie der jo wißt, säit Johr un Daach
hon meer Kerl so an Louxe uus Niererlaach.
Do kumme alle Elemende ninn.
Lo kann sich aach käner iewer säine Sitzplatz beschwere!
Die Letzte duhn sich uff de Boorem reddereere.
Samsdaachs owens dann is doch de schlimmste Betrieb,
dann kriet mer de Bart geschrappt un aach die Hor geschnied.
De Willi fängt owens gläich aan mit däm Raseere,
er duht die Kerl de’eerscht kräftig inbalsameere.
Awäi geht’s los, er hielt säi Messer ous em Kaste herbäi.
Bäi manche geht’s gut, annere bluure wie die Säi!
Vun dä zween dat Hoorschnäire jerer ääner prima versteht.
Die schaffe jo aach Hoorschnäirersch Arwed, wie mer so seet.
So kriet mer alle paar Wuche die Hoor serächt gestutzt
un jere Samstaach it Genick ousgebutzt.
Wenn se dann owens denke, se weere ball so wäit,
dann kumme noch die ägeliche Fraaläit.
Awäi seet awer de Hermann. Ach wat abalabapp,
mit ouch Fraaläit genn äich mich nit ab.
De Willi is en Gemietsmensch, er hielt die Schere herbäi
un micht die verwilde Bubikepp mo ordelich in die Räi.
Des mer sich die Fraaläit so dorim besieht,
harre die Kerl en ganz anner Thema aangeschnied.
Vor der Wäihnachte, war als haupter Punkt uf däm Programm,
dat dankbar Geschäft vun däm Mulderhaafsfang.
Vun der Mulderhaafsjäger frät ääner dä anner: Wieviel hastere hout?
Dunnerwetter! rieft die Schnäiram, meer hon se hout 4 Falle geklout.
Bäi so ebbes trifft mer die Halunke aach niemols aan.
Mäi liewer Mann, däm härr äich it Äschelche verschlaan.
Glicklicherweis hon se Wäihnachte ehr Monede kriet,
Do war’t aach endlich mo ous mit däm Mulderhaafslied.
Se hon mo gut Wäihnachte, Sylvester und Neujohrschdaach gehall,
äich gläb, do ware die paar Knepp bäi der meerschde schun all.
Awäi diese Winter do is it uus geglickt,
mer hon die Louxe Baas ganz vum Disch un Liecht weggedriggd.
Die dät mannichmo geer ebbes nähe uff der Maschin,
wenn die for der Heerd Bällich nor bißche kinnt siehn.
Lo sin Kerl debäi, die sin ganz radikal.
Gläbt mer sicher, die sin nit uff ehr Mäiler gefall.
Die setze sich an de Disch, wie wenn se Heer un Mäster were
un duhn sich vor känem Mensche scheneere.
Säid paar Wuche spiele se mit zwo Partie’e Skat,
dat deer so ebbes nit kinnt zusiehn, is weergelich schad.
Lo duht ääner iewer de anner schenne un räseneere,
Äire Got kann it uff ehrer Nähbud heere.
Uff ämo hat dä Boueram so en näälich Spiel in der Hänn,
dä Strumpeerersch Michel dä horr’em noch Contra genn.
So spiele se hien un her, un mit ach un Krach
hon se it ihm schließlich doch nit kabutt gemach.
Awäi seet de Lang: Michel, dat hät nit deerfe passeere,
dou häst mieße unbedingt die Kräiz zähn lo bäi schmeere.
Säi dou doch still! Dou host äwe die Herz hie verschmiß!
Wenn de die behall häst, dann härre mer’t doch noch rimgeriß.
Nou kloppt Louxe Hermann uff de Disch mit der Hänn:
Säid ruhig! Lang, geff Kart, dat Spiel is am Enn!
Näwe dran die annere hon noore dräi Mann in der Rott.
Wenn do ääner haar will, zieht dä anner schun hot.
Dä Bohnkunnerts Peter kriet Brief wie en Hous,
un äich un Louxe Willi kumme fast kaum ous’em Schneider rous.
Im Ouere elf, dann losse meer gemäänerhand no.
Dä Lang un äich weere mit der Bezahleräi fast immer iewer’t Bartmess gezoh.
Dat Geld wo mer bezahle is jo noch nit grad so verlor,
dat kimmt in die Kaß. Dovun mache meer die Pingste en ordelich Toor.
Jetz is it mo genuch vun der Skatspieleräi,
lo muuß mo en anner Thema herbäi.
Halt, änt mieße die alte Skatspieler noch heere,
wat do alt schlimme Spieler passeere.
Näilich kam it tatsächlich vor,
it spielt ääner Grand mit fünf! Un horr’en verlor!
En Grand mit fünf, dat hat deer noch nit gehoort!
Jawoll, do weere noch Spieler uffgefohrt.
Nou träiwe se noch biß’che Politik.
Dat douert nit lang, dofor hon se noch kä Geschick!
Jerer will am beste säi Partei verdräre
awer die duhn ganz roueliche Gesprächer verfehre.
Zum Schluß duht ääner däm annere säi Nouichkäte berichte,
se schwätze alt sogar vun Hännel un Häiratsgeschichte.
Manche Kerl kinne sich ball no Fraaläit imsiehn,
sus kann it passeere, dat se fläicht gar kän meh krien.
Awäi bräichte se schun de ganze Winter uff Hundem se gehn,
do sille noch ganz gaddinge Fraaläit stehn.
Awer houtsedaach iewer Fraaläit sich Gedan’ge se mache,
dat sin weergelich Stickelcher zum Lache.
Wenn ääner nou kennt krie’e sulld,
dann seet er, äich hon kennt gewulld.
So en Un’gel-läwe is aach nit se verachte,
mer weeremt sich en Stään bäi der kalte Naachde.
So weere alt Sträm un Witze geriß.
Wääß de Guggug warr’t sus noch all is.
Uff ämo häst’t meer wulle doch ball in die Heio gehen.
Sus kinne mer schließlich morje frieh noch lo stehn.
Ääner no’m annere seet fräindlich „genaacht“!
Dann weerd hemgang un sich in’t Bett nin gelaacht
In jerer Maij weerd disbedeert, ‘t fällt aach mo en hart Woord,
awer äich hon iewer Louxe Maij noch niemols Kla’e gehoort.
Äich wer so kiehn, mit jedem se wette,
wenn’t druff aankimmt, halle meer sesamme wie die Klette.
So läicht triet aach kääne Frimde an uus raan,
dä kräch aach bees de Wirsching verschlaan.
Ent awer halle ich weergelich vor scheen,
For Louxe Baas däre meer all dorich’t Fouer gehn.
Nou is’t am Enn, is ous un vorbäi!
Scheen ho’mert awer doch in der Louxe Maij! OTTO BOOS III
ohne Datumsangabe